2 อาทิตย์นิดๆ ที่ผมได้ซื้อหนังสือ Positioning ฉบับ Sufficiency Economy*
อ่านเรื่อง Sufficiency Economy ไปได้ไม่กี่ตอน รวมกับอื่นๆ ไม่ถึงครึ่งเล่มดีนัก

* Sufficiency Economy = เศรษฐกิจพอเพียง = Localism (ฝรั่งมันบอกว่าเป็นหลักการนี้)

มีคำๆหนึ่งที่อ่านแล้วสะกิดใจ นั่นคือ “โตแบบฟองสบู่”

นั่งคิดถึงเรื่องหลายๆ อย่างที่รับรู้มา บ่อยครั้งที่เจอการบริหารแล้วโตแบบฟองสูบู่
ตั้งแต่เรื่องไกลๆ หรือ ใกล้ๆตัวผม หรือแม้แต่ตัวผมเอง
เมื่อก่อนตอนที่ผมยังไฟแรง ก็ชอบทำตัวโตแบบฟองสูบู่ นี่แหละ เพราะมั่นใจว่าแผนที่วางไว้มันจะดำเนินไปได้ด้วยดี และตามรูปแบบ
แน่นอน มันเป็นไปอย่างที่คิดตามแบบคนไฟแรงคิด แม้จะมีการแปรผันของสภาพภายนอกก็ตาม แต่ที่ไม่สำเร็จเพราะสิ่งที่เหนือความคาดหมาย นั่นคือ ตัวผมเอง และ กลุ่ม
มันเลยทำให้แผนที่คิดไว้แต่ภายนอกถูก แต่ล้มเพราะภายใน และถึงแม้ว่าจะแก้ไขสถานการณ์ให้มันดีขึ้น มันก็เป็นเพียงการหลบจากความสูญเสีย เป็นความ เสียสูญ แทน
กล่าวคือ ผมไม่เสียชื่อ ผมไม่เจ๊ง แต่ผมเป็นทุกข์แทน เพราะผมเปลี่ยนจากผู้เกี่ยวข้องจากภายนอกเป็นคนใกล้ตัวผมเอง ทุกวันนี้เลยโชคดีที่ว่า เขาไม่คิดอะไร และผมก็ค่อยๆ เดินต่อไป จนกว่าจะถึงเวลาที่ตอบแทนเขาได้

ที่เล่าอย่างนี้ เพราะ ผมอาศัยคนอื่น และเร่งการโตเกินไป มันเลยกลายเป็นอาการ โตแบบฟองสูบู่ ซึ่งผมไม่รู้หรอกว่าอีกกี่เดือนมันจะแตก เพราะตอนนี้มันอยู่ที่ปัจจัยภายนอกที่แปลเปลี่ยน แต่ปัจจัยตัวผมเองตอนนี้ ก็พยายามสร้างงานอยู่ คิดว่าต้องเอาชนะอย่างเดียวคือความขี้เกียจนั่นแหละ ที่เป็นอุปสรรคใหญ่

มองในแง่ธรรมะ คำว่า พอเพียง มันก็คือ สายกลาง หากทำตามนี้ก็คงไม่ทุกข์ และเดินไปได้อย่างสบายๆ หากจะเจ๊ง ก็เจ๊งแบบยืนได้

นับว่าการที่ผมอารมณ์ตก มันก็ช่วยทำให้ไฟผมลดลง รอบครอบขึ้น เป็นสิ่งดี แต่ก็ทำให้งานไม่เกิดเช่นกัน

สรุป ผมไฟตก เลยต้องพอเพียง 😀

ถึงตอนนี้ คนร่วมงานกับผม คงเข้าใจนะ ว่าทำไมคุยอะไรกับผมแต่ละครั้ง ผมถึงตัดสินใจย๊าากยาก.. นั่นเพราะความเบี้ยน้อย หอยน้อย และไม่อยากเพิ่มความทุกข์ให้ตัวเองมากไปกว่านี้ก็เท่านั้นเอง ฮ่าๆ

จาก http://ifew.exteen.com/20061215/entry