“ชั่วชีวิตมนุษย์…สิ่งที่บันดาลให้หดหู่ รันทด มิใช่การจำพราก…หากเป็นการอยู่ร่วม เพราะหากไม่เคยอยู่ร่วม ไหนเลยมีการจำพรากได้” – โกวเล้ง

อย่างที่โกวเล้งบอก ว่าการเสียใจมิใช่เกิดเพราะการจากลา
หากแต่เกิดเพราะการพบเจอ หรือ เคยอยู่ร่วมกัน

แต่ครั้นเมื่ีอชีวิตปุถุชนเดินดินแบบเรา
จะห้ามการพบเจอ การอยู่ร่วม มันคงเป็นเรื่องผิดปกติ

บ่อยครั้งผมมักขัดแย้งกับตัวเองเรื่องของพระพรหม
ฝ่ายหนึ่งคือ พรหมลิขิต ผมมักใช้ร่วมกับ ความหวัง ในอนาคต แล้วคิดว่ามันต้องเป็นจริงดั่งหวัง
แต่ฝ่ายหนึ่งคือ ผมลิขิต ผมมักใช้ร่วมกับสิ่งที่ผมทำอยู่ แล้วอยากให้เป็นอย่างที่คิด แต่ก็ไม่รู้หรอกว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป
ผมจึงมักตีกันทางความคิดอยู่บ่อยๆ (ความคิดนี้ขอแทนด้วยตัวแปล A)

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามในความคิด A
มันทำให้เรามีโอกาสได้พบเจอใครสักคน หรือ อยู่ร่วมกับใครสักคน
และเราก็หวังต่างๆ นานากับคนๆ นั้นในเชิงบวก

เช่นกัน ของความคิด A เราก็ไม่สามารถรั้งเขาไว้ได้
ไม่สามารถขอร้องให้เขากลับคืนมาได้ด้วยตัวเราเอง
หากการจากลานั้นเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดขึ้นแล้ว
ไม่ว่าจะด้วยเวลา ร่างกาย กรรม ฯลฯ

แล้วมนุษย์จะต้องสูญเสียอีกสักเพียงใด
มนุษย์จะเหลืออะไรนอกจากความทรงจำ

เพราะเป็นสิ่งหนึ่งในหลายๆ สิ่ง ที่เราช่วยกันลิขิตขึ้นมา

จาก http://ifew.exteen.com/20061129/entry