คนเราก็แปลก อดีตล่วงเลย แก้ไขไม่ได้ มักคิดถึงย้อนลำลึกเสมอ อนาคตยังไม่ถึง ก็ชอบคาดหวังไว้เกินไป

สุดท้ายนั่งจมกับความสุขความผิดหวังในอดีต และผิดหวังกับอนาคตที่ไม่เป็นอย่างที่คิดไว้เสมอ

ผมโดนทักเป็นประจำว่าเป็นคนคิดมาก ซึ่งเมื่อก่อน ก็จะเถียงๆ กับคนที่พูดหรือแม้แต่ตนเองว่า ที่คิด เพราะต้องการเห็นหลายมุมมอง จะได้วางแผนล่วงหน้าทันท่วงที เป็นเช่นนี้ประจำ

จนมาตอนหลัง รู้สึกว่า สิ่งที่ทำให้มนุษย์มีความทุกข์(อันแสนนาน)และความสุข(ชั่ววูบ) นั่นคือ อดีต กับอนาคต นั่นเอง

พระพุทธเจ้าและผู้รู้หลายท่าน มักสอนเสมอๆ ให้เราอยู่กับปัจจุบัน ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด

ตอนแรกไม่เข้าใจหรอกว่า อยู่กับปัจจุบันคืออะไร? ทำปัจจุบันให้ดีแล้วจะได้อะไร? สู้มองการใกลเพื่อวางแผนแล้วทำให้ดีไม่ดีกว่าหรอ?

หลังจากเจอเหตุการณ์ต่างๆ นานา ทำให้ได้ครุ่นคิด ได้อยู่คนเดียว บังเกิดปัญญาขึ้นมาเล็กน้อยว่า

การที่เราอยู่กับปัจจุบัน มันจะทำให้เราตั้งหน้าตั้งตาทำในสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ทุ่มเทกำลังสติปัญญา แรงกาย แรงใจ ทำสิ่งที่กำลังทำอยู่ ณ เวลานั้น จนสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี

เมื่อทำปัจจุบันดีแล้ว ต่อไป ปัจจุบันที่ดี มันก็จะกลายไปเป็นอดีตที่ดี ไม่ต้องมาหวนรำลึกว่า ทำไมไม่ทำให้ดีตั้งแต่แรก ทำไมไม่คิดตั้งแต่แรก สุดท้ายก็มานั่งทุกข์ ทน รันทด โง่ จน เจ็บ เสียใจกับการกระทำในอดีตให้ปวดหัวเป็นทุกข์ตามมาอีกนานแสนนาน

แล้วถามตัวเองต่อไปว่า อนาคตล่ะ ไม่ต้องมาวางแผนกันเลยหรือ?

ก็ขอตอบตัวเองอีกเช่นกันว่า ก็ต้องวางสิ! แต่อย่ายึดติดกับมันสิ! ว่ามันจะต้องเป็นจริง

เพราะทุกสถานการณ์ล้วนเกิดจาก การกระทำของตัวเรา (กรรมที่ก่อขึ้นในชาตินี้) และสิ่งที่มากระทบจากนอกตัวเรา (กรรมที่ก่อขึ้นในชาติที่แล้ว) ทั้งอดีตและปัจจุบัน มาเป็นตัวแปรผันเสมอ

ถึงแม้จะมั่นใจว่าทำดีมาตลอด สามมารถควบคุมการกระทำตนเองได้ แต่ก็ไม่สามารถควบคุมสิ่งกระทบจากภายนอกได้ว่ามันจะมารูปแบบไหน

เป็นเช่นนี้แล้ว คาดการณ์ไปก็มีโอกาสผิดพลาดสูง

แม้โบรกเกอร์ให้เก่งแค่ไหน ก็วิเคราะห์หุ้นผิดมันแทบทุกนาที…

แม้คนทำเว็บเก่งแค่ไหน ก็วิเคราะห์ปริมาณคนเข้าเว็บผิดมันแทบทุกชั่วโมง

แม้พยากรณ์อากาศด้วยเทคโนโลยีใหม่แค่ไหน ก็พยากรณ์ผิดมันแทบทุกวัน

นับประสาอะไรกับปุถุชนสิ้นสติ ไร้ปัญญา ที่เดินดินกินข้าวจานแกงไปวันๆ

“ความไม่แน่นอนคือความแน่นอนอย่างที่สุด ตั้งแต่ควอนตัม ยัน จักรวาล”

วันนี้สอนตัวเองแค่นี้
หยุดความฟุ้งซ่านในตน
เลยแบ่งให้ทุกท่านที่อ่านได้หยุดด้วยกัน

เอวัง ขอจบการบ่นด้วยประการฉะนี้