มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้า ที่มีหมู่ดาวอยู่มากมาย
นึกถึงตัวเราที่เล็กน้อยและด้อยค่า กับ ความใหญ่ของมหาจักรวาล
วินทร์ เลียววาริณ ได้เขียนเทียบไว้ว่า “เราเป็นมดที่ริมสนามฟุตบอล
ไม่ว่าจะจินตนาการสูงสุดหรือพัฒนาความรู้มากมายสักเท่าใด
มันก็ติดขีดจำกัดที่ไม่สามารถรู้นอกเหนือสนามฟุตบอลนั้น
และหากวันหนึ่งมันสร้าง ยานอวกาศ บินหนีไปจากบ้านของมัน
ออกจากระบบสุริยะของมัน ที่เป็นส่วนหนึ่งของตำบล ซึ่งอยู่ในเอำเภอหนึ่ง
จังหวัดหนึ่ง ประเทศหนึ่ง ยิ่งไม่มีทางที่จะจินตนาการว่าไกลออกไปยังมี
ดาราจักร อื่นๆ มากมาย เช่น โตเกียว นิวยอร์ก ปักกิ่ง และระบบสุริยะ จริงๆ”
แม้เพียงเรามีความใฝ่ฝันบางอย่าง ต้องการบางอย่าง จินตนาการบางอย่าง
บ่อยครั้งที่มันอาจจะไม่เป็นจริง หรือ เป็นจริง เพียงแต่มันอาจจะต้องใช้เวลาที่ยาวนาน
หากพูดถึงมนุษย์ จิตใจจะเหมือนกับห้วงของมหาจักรวาล ที่เราเป็นเพียงจุดหนึ่ง
ซึ่งไม่รู้ว่าคนอีกคนจะค้นพบไหม หากต้องฝ่าชั้นของ เนบิวล่า หมู่ดาว ระบบสุริยะ ต่างๆ
ภายในจิตใจ การแตกสลายของระบบจุดหนึ่ง คงต้องรอเวลาที่จะหลอมรวมกันอีกครั้ง
